ღلبـــــــــــــخند آســــــــــــمونیღ

همونجا که حـ ـرفی نمی مونه جز شکایت کردن

چشمامـو میبندم و به بعضی آدمـهـای دیگر فکــر میکنم ...

به  آدماے گرفـــتار تر، مـــریض تر، تنـــهاتر ...

اون  وقته که میگم :

خدایـــ ـــــــا شکــــرت ...

باز روشن می شود زود،

تنها فراموش مکن این حقیقتی است:

بارانی باید٬ تا که رنگین کمانی برآید

و لیموهایی ترش ، تا که شربتی گوارا فراهم شود

و گاه روزهایی در زحمت،

تا که از ما، انسان هایی تواناتر بسازد؛

خورشید دوباره خواهد درخشید، خیلی زود

 و تو خواهی دید ...

در ســــــــتاره بــــــــارانِ میـــــــــلادت

میان احساس من تا حضور تو

از دستان من تا لمس نگاه تو

مــــادرم، صفا و صمیمیت و صداقت، گلابِ گلبرگ های وجود توست. عشق و ایمان در پیشانی بلند تو، موج می زند. چشمانت چلچراغ محبت است. چشمه های مهربانی از چشم های تو سرچشمه گرفته است. لب هایت پیام آور شادترین، لبخندها و نگاه مهر آشنایت، زلالِ دل نوازترین عاطفه هاست. قلب تو، رود همیشه جاری عشق است. از سایه مهربان دست هایت گل مهر می روید. نسیم، چهره بر گام های تو می ساید.مـــــــــادرم تولــــــــــدت مبـــــــــــارک

و گاهی لــحظه های ســــکوت

 پــر هیاهو ترین دقـایق زندگی هستند

 مــملو از آنــــــچـــه مــــی خواهیم بـگوییم ولی نــمی توانیم بگوییم ...

به یاد داشته باش

هروقت دلتنگ شدی به آســـــمان نگاه کنی...

کسی هست که عاشقانه تو را می نگرد و منتظر توست،

اشک های توراپاک می کند ودست هایت راصمیمانه می فشارد.

تو را دوست دارد فقط به خاطر خودت.

واگرباورداشته باشی می بینی ستاره هاهم با تو حرف می زنند،

باور کن با او هرگز تنها نیستی.

فقط کافی است عاشقانه به آســـمان نگاه کنی

به حضرت دوست ...

بی هیچ ترسی ...

 و بیاد بیاور : کبوتر بچه گان همیشه در لانه ماندنی نیستند .

و مگذار لانه کوچکت قفست باشد...

درآسمان خوبی ها ، پرواز را آغاز کن ...

تا اوج وحتی بالاتر از آن ...

برای آسمان سقفی متصورنیست

پـــــاییـــز

فصل زیبای هزاران چهره

فصل بیداری احساس زمان

وشکوفایی عشق ازچشم دل رهگذرانی عاشق که

حتی به وجود زردش هم می بالند

و صادقانه دل می سپارند به صدای سرد بــــــاران

درکوچه های دل تنگی ها.

چه کسی می گوید فصل اندوه و جدایی است پـــــــاییز؟

چه کسی می گوید رویشبرگ عریانی به اندام درخت فلسفه آغاز را می برد زیرسوال؟

چرا همگان زندگی را در گلزاری پرازآسودگی می خواهند؟

چرا درباغ نه چندان سرسبز نتوان خاطره را احیا کرد؟

ای دلدادگان شور و غوغای بهار بدانید

پـــــــاییز بهاری است که عاشق شده است...

پــــاییز تون مبــــــارک!

شاعر:نیلوفرحمیدی پناه

زندگی یک آرزوی دور نیست؛                               

زندگی یک جست و جوی کور نیست

زیستن در پیله پروانه چیست؟

زندگی کن ؛ زندگی افسانه نیست

گوش کن ! دریا صدایت میزند؛   

هرچه ناپیدا صدایت میزند

جنگل خاموش میداند تو را؛

با صدایی سبز میخواند تو را

زیر باران آتشی در جان توست؛    

قمری تنها پی دستان توست

پیله پروانه از دنیا جداست؛

زندگی یک مقصد بی انتهاست

هیچ جایی انتهای راه نیست؛      این تمامش ماجرای زندگیست...